ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | ||||
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
دسته بندی | تربیت بدنی |
فرمت فایل | doc |
حجم فایل | 14 کیلو بایت |
تعداد صفحات فایل | 6 |
برای ارزیابی و سنجش انعطافپذیری ایستا، آزمونهای میدانی خاصی وجود دارد. هرچند یافتههای مربوط به دامنة حرکت مهم است، با توجه به عملکرد بدن، سنجش سختی مفاصل و مقاومت آنها در برابر حرکت احتمالاً مهمتر و معنیدارتر است. با وجود این، پژوهشهایی که انعطافپذیری را ارزیابی کنند چندان زیاد نیستند. نوعی انعطافپذیری که نوعاً در میادین سنجیده میشود، انعطافپذیری ایستاست که دامنة حرکتی مفصل به صورت مستقیم یا غیرمستقیم اندازهگیری میشود.
برای ارزیابی انعطافپذیری ایستا به روش مستقیم از گونیامتر[1] (زاویهسنج)، فلکسومتر[2] (انعطافسنج)، یا اینکلینومتر[3] (انحرافسنج) استفاده کرده، مقدار حرکت مفصل را به درجه اندازهگیری میکنیم. با توجه به گرانی و کاربرد آزمایشگاهی این وسایل، از ذکر جزئیات سنجش انعطافپذیری ایستا به روش مستقیم در این کتاب خودداری میشود.
سنجش انعطافپذیری ایستا به روش غیرمستقیم با استفاده از اندازههای خطی دامنة حرکتی مفصل انجام میشود. بدین منظور شما میتوانید با استفاده از یک خطکش مدرج، مترنواری و جعبه نشستن و رسیدن، انعطافپذیری را به جای درجه حرکت مفصل به اینچ یا سانتیمتر اندازهگیری کنید. ضعف عمدة برخی از آزمونهای میدانی انعطافپذیری این است که طول یا پهنای بخشهای مختلف بدن ممکن است بر اجرای حرکت تأثیر گذارد؛ برای مثال، شخصی که نسبت به تنه، پاهای کوتاهی دارد، در انجام آزمون نشستن و رسیدن نوعی برتری دارد. برخی آزمونهای غیرمستقیمی که برای ارزیابی جنبشپذیری ستون مهرهای و انعطافپذیری ناحیه کمتر استفاده میشود، عبارتند از آزمون نشستن و رسیدن[4] استاندارد و اصلاح شده (خم کردن تنه)، آزمون بلند کردن شانه، آزمون باز کردن تنه و آزمون کشیدن پوست.
انجمن آمریکایی طب ورزشی (ACSM) در سال 1995، استفاده از آزمون خم کردن تنه را برای سنجش انعطافپذیری ناحیه کمر و مفصل ران توصیه کرد.
[1] - Goniometer
[2] - Flexometer
[3] - Inclinometer
[4] - Sit and reach